Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Kylie Minogue 22/05/2008

Ξεκινάμε με ένα φίλο το πρωί της 21ης Μαΐου από Θεσσαλονίκη με προορισμό μας την Αθήνα. Ο λόγος; Kylie Minogue... Πρώτη της live εμφάνιση στην Ελλάδα. Είναι δυνατόν να το χάσουμε; Δεν το νομίζω...
Ξεκινάμε λοιπόν για την αξιαγάπητη πρωτεύουσα με πολύ ανυπομονησία για την συναυλία, η οποία θα γινότανε την επομένη μέρα στο Terra Vibe στη Μαλακάσα παρακαλώ... Έναν συναυλιακό χώρο 40 λεπτά έξω από την Αθήνα, μέσα στη φύση. Δηλαδή μες το κουνούπι, τη μύγα και άλλα διάφορα ζιζάνια.... Λες και δεν μπορούσαμε να παραχωρήσουμε κάποιο στάδιο. Τόσα κάναμε για τους Ολυμπιακούς. Έλεος! Τέλος πάντων...
Την ημέρα της συναυλίας (22/05/08) ,που τυχαίνει να είναι και η μέρα των γενεθλίων μου, κατεβαίνουμε στο Σταθμό Λαρίσης στον οποίο μας περίμενε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στον συναλιακό χώρο. Και παρόλο που ο υδράργυρος χτυπούσε αν όχι κόκκινο βαθύ πορτοκαλί σίγουρα, δεν μας πτοούσε τίποτα και κανείς δεν παραπονέθηκε επίσης για τίποτα. Ήμασταν εκεί από τις 6:15, άσχετα αν η συναυλία ξεκινούσε στις 9. Ε, να μην έχουμε καλή θέση;
Και όντως είχαμε. Δεύτερη σειρά και μπροστά μας δύο πολύ καλά (κοντά) παλικάρια. Τέλεια δηλαδή... Μέχρι να αρχίσει το "πάρτι" χαλαρά στο γρασίδι, κουβεντούλα και γνωριμίες. (Πως γίνεται σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις να είμαστε όλοι τόσο χαλαροί και ανοιχτοί τύποι και στην καθημερινότητα να είμαστε "στριμμένοι", δεν μπορώ να το καταλάβω).
8:55 κλείνουν τα φώτα και επιτέλους ξεκινάμε... Είχα πιαστεί τόσες ώρες... Γενικά το show ήταν καλό, αλλά όχι τέλειο. Και όσοι είχαν δει τις διαφορές που είχε από τη συναυλία στο Παρίσι θα καταλάβει ότι μιλάμε για μία αρπαχτή και τίποτα παραπάνω. Αλλά ας μην είμαστε και αχάριστοι. Τόσο δρόμο έκανε η κοπέλα...
Από προσωπική πείρα θα έλεγα ότι αξίζει να την δεις από κοντά, μιας και δεν είναι ένα γεγονός που ζεις καθημερινά ή έστω σε τακτά χρονικά διαστήματα. Πολύ κέφι, πολύ χορός, πολύ ποδοπατητό και πολλά βιντεάκια. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι την σκλαβώσαμε. Συχνά πυκνά με το τελείωμα των κομματιών ζητωκραυγάζαμε το όνομα της και δεν την αφήναμε να συνεχίσει. Η ίδια είπε πως ήμασταν υπέροχο κοινό και αναρωτήθηκε γιατί της πήρε τόσο καιρό να έρθει στην Ελλάδα.
Η συναυλία έληξε με μία υπόσχεση, ότι θα τα πούμε σύντομα(εύχομαι) και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Φυσικά το ταξίδι μας δεν τελείωσε εδώ. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία...

Και επειδή δεν μπορώ να κάνω καλή περιγραφή της συναυλίας καλύτερα να το δείτε και μόνοι σας μέσω των videos που έχω ανεβάσει στο youtube. Καλή προβολή...

Love at first sight->http://youtube.com/watch?v=JArADRrDxsk
Slow->http://youtube.com/watch?v=LE9dcloQ0lM
Wow->http://youtube.com/watch?v=19sqbmRwf4s
Heart Beat Rock->http://www.youtube.com/watch?v=vKJ8DISm7YE

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Θα εκτιμήσεις κάτι μόνο όταν το χάσεις.
Και θα το χάσεις γιατί ποτέ δεν το εκτίμησες όπως του άξιζε...
Δε βαρέθηκα να σ' αγαπώ.
Απλά βαρέθηκα να με πληγώνεις...!

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Τι; Δεν με νοίαζει; ............ Νομίζεις..............

Και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε. Γιατί; Τόσο καιρό πως μπορούσατε; Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Μπορέσατε ποτέ ή απλά δεν είχατε δώσει σημασία στο πρόβλημα;
Όταν έρθει η στιγμή και το ζευγάρι βρεθεί σε μία "περίεργη" φάση ξαφνικά βγαίνουν στην επιφάνεια και τα πραγματικά "κουσούρια" του καθενός. Ο ένας είναι υπερβολικός, ο άλλος είναι εγωιστής και άλλος δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματική αιτία του προβλήματος. Όποιος και να είναι ο λόγος όμως η ουσία είναι μία. Δεν βγάζουμε άκρη... Και τι κάνουμε; Παρατάμε τα όπλα απλά και αφήνουμε να χαθεί αυτό που είχαμε; 'Η μήπως πολεμάμε όσο μπορούμε μέχρι να μας τελειώσει το κουράγιο;
Πάντως δεν βάζουμε μπροστά τον εγωισμό μας και ξεκινάμε να αναφέρουμε πράγματα και γεγονότα με μοναδικό σκοπό να γίνουμε εριστικοί, τονίζοντας μάλιστα πως δεν ήταν αυτός ο σκοπός μας ενώ ξέρουμε ότι ήταν! Ούτε βγάζουμε αβίαστα συμπεράσματα χωρίς πρώτα να ζυγίσουμε καλά τα γεγονότα...
Εξαρτάτε βέβαια και από το τι μας δίνει ο άλλος και κατά πόσο μας "βοηθάει". Μπορεί να μας εξωθήσει και να οδηγηθούμε ίσως στην μεγαλύτερη ανοησία που έχουμε κάνει ποτέ, αλλά μπορεί και να μας ξεκολλήσει από το βάλτο που βρισκόμαστε τώρα. Εμείς όμως τι κάνουμε; Τι θέλουμε; Να μας βοηθήσει ή προτιμάμε να μας παρατήσει γιατί απλά έτσι μας βολεύει καλύτερα;

Εγώ πάντως πάντα προσπαθώ μέχρι το τέλος. Που ξέρεις; Μπορεί όλα αυτά τελικά να γίνονται και για καλό...